مهندس میر حسین موسوی پس از اعلام کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری طی نامه ای به رئیس ستاد انتخاباتی خود خواستار "جذب و استفاده از افراد متعهد به ارزش های انقلاب اسلامی، پایبند به آرمانهای امام خمینی (ره) و استوار در جهت برقراری و حفظ استقلال، آزادی، عدالت و حمایت از مستضعفان" شد و تاکید کرد که " در انتصاب مسئولین ستاد به ویژه استانها دقت لازم صورت گیرد تا افرادی که انتخاب می شوند صالح، معتقد و مومن به نظام جمهوری اسلامی و در سطح ملی و استان خوشنام باشند."
اما حقیقت آن است که آنچه در نامه میرحسین خطاب به ستاد خویش آمده است با آنچه در عمل در حال وقوع است تفاوت بسیاری دارد. زیرا ایشان خواسته اند تا کسانی که در ستاد ایشان مشغول به فعالیت می باشند، افرادی باشند که "معتقد و مومن به نظام جمهوری اسلامی" و همچنین "خوشنام" باشند. که متاسفانه حضور افرادی همچون احسان نراقی، علی ربیعی، محمد رضا تاجیک، غلامرضا ظریفیان، علی وفقی، صفدر حسینی و ... که در پرونده برخی از آنها گاها مبارزات علنی برای براندازی نظام دیده می شود، بسیار با آنچه میرحسین به عنوان معتقد به نظام آورده است، تفاوت دارد. لذا حضور این افراد را از 2 جهت می توان تحلیل کرد:
1- آنکه به قاعده فرض محال، محال نیست گمان کنیم که مهندس موسوی از حضور چنین افرادی در ستاد خود با خبر نیستند و نمیدانند که در ستاد ایشان چه می گذرد؟ که اگر چنین باشد به نظر می رسد که ایشان باید تجدید نظری درباره ادامه حضورشان در انتخابات بکنند. زیرا اگر ایشان نتوانند از حضور افرادی که پرونده سیاه و تاریک آنها بر همگان روشن است در ستاد انتخاباتی خودشان جلوگیری نمایند چگونه خواهند توانست از حضور همین افراد و دیگر عناصر فرصت طلب در مسائل مهم کشوری و ریاست جمهوری که قابل قیاس با یک ستاد انتخاباتی نیست جلوگیری نمایند.
2- فرض دوم آن است که ایشان از حضور چنین افرادی در ستاد باخبر باشند و به حضورشان راضی و یا حداقل سکوت کرده باشند، که اگر چنین باشد نیز از طرف ایشان جفای بزرگی نسبت به انقلاب اسلامی و امام خمینی (ره) که بنیان گذار این انقلاب می باشند، رخ داده است. زیرا کارنامه سیاه و باطل این افراد سالهاست که معلوم گردیده است و در واقع رضایت به حضور این افراد نااهل حتی در ستاد انتخاباتی همان چیزی است که امام خمینی(ره) ما را از آن بر حذر داشته اند و آن جلوگیری از به دست گرفتن انقلاب توسط نااهلان است.
