خداوند به یکى از صدیقین وحى فرمود
که من در میان بندگانم کسانى را دارم که مرا دوست دارند و من هم آنها را
دوست دارم . آنها مشتاق من هستند و من نیز مشتاق آنها. مرا همواره یاد مى
کند، من نیز به یاد آنها هستم . در تمام کارها به من نظر دارند، من هم
توجهم به آنهاست .
آن صدیق گفت : معبود من ! نشانه آنها که مورد توجه تو
هستند چیست ؟
فرمود:
آنها کسانى
هستند که در انتظار غروب آفتاب هستند تا شب فرا برسد و تاریکى همه جا
گسترده شود و آنها در دل شب با من به راز و نیاز بایستند. صورتهاشان را از
روى خضوع روى خاک بگذارند و به مناجات بپردازند. در دل شب به خاطر نعمتهایى
که به آنها داده ام مرا خالصانه سپاس مى گویند. تا سحر با ضجه و استغاثه
در قیام و رکوع و سجودند. به خاطر عشقى که به من دارند، خودشان را در رنج و
سختى مى اندازند. اولین چیزى که به آنها مى دهم این است که از نور خود به
دلهاشان مى تابانم تا به واسطه آن نسبت به من معرفت یابند.
